Ζούμε σε μία εποχή που η ψυχική μας ισορροπία-όχι σπάνια- δοκιμάζεται. Ταυτόχρονα όμως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι απορρίπτουν τις στιγματιστικές λογικές και τα ταμπού για την ψυχική υγεία και απευθύνονται σε κάποιον ψυχίατρο ή άλλον ειδικό ψυχικής υγείας. Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι οι νεότερες γενιές σε μεγάλο βαθμό αναζητούν βοήθεια εγκαίρως, πριν ένα προσωπικό πρόβλημα ή μία ψυχική διαταραχή γιγαντωθεί και χρονίσει, καθώς ο ψυχίατρος μπορεί να διερευνήσει μια διαταραχή και να προσφέρει διέξοδο.

     Έχει σημασία και είναι βοηθητικό, είτε ως ψυχίατρος είτε ως ασθενής ή χρήστης υπηρεσιών ψυχικής υγείας,  να μπορούμε να δούμε τα πράγματα και από άλλη οπτική γωνία. Η ψυχική υγεία δεν είναι κάτι που κανείς ξεκάθαρα το έχει ή δεν το έχει. Ας πάρουμε καταρχάς  παραδείγματα “σωματικής υγείας”: Κάποιος με συνάχι είναι άρρωστος ή υγιής; Κάποιος με υπέρταση είναι άρρωστος ή υγιής; Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), “η υγεία είναι μία κατάσταση απόλυτης σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευημερίας και όχι απλά η απουσία ασθένειας”.

    Κατ επέκτασιν, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η ψυχική υγεία είναι περισσότερα από την απουσία ψυχικής διαταραχής. Η ψυχική υγεία καθορίζεται από ένα εύρος κοινωνικοοικονομικών, βιολογικών και περιβαλλοντικών παραγόντων και είναι μία κατάσταση όπου το άτομο συνειδητοποιεί τις ικανότητές του/της, μπορεί να αντιμετωπίζει λειτουργικά τα συνήθη στρεσσογόνα γεγονότα ζωής, μπορεί να εργάζεται παραγωγικά και μπορεί να προσφέρει στον κοινωνικό του/της περίγυρο. Παράλληλα δε νοείται η έννοια της υγείας χωρίς την ψυχική υγεία.

     Κατά κάποιο τρόπο όλοι βρισκόμαστε κάπου σε ένα συνεχές φάσμα μεταξύ υγείας και ασθένειας, οι περισσότεροι ταλαιπωρούμαστε ανά περιόδους από μικρότερα (πχ ήπιο άγχος, αϋπνία κτλ) ή μεγαλύτερα προβλήματα, , που επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο την ευημερία και τη λειτουργικότητά μας σε κάθε χρονική περίοδο, είτε έχουμε απευθυνθεί για αυτά σε κάποιον ειδικό (ψυχίατρο, ψυχολόγο κτλ), είτε όχι. Την ίδια στιγμή καθένας από εμάς έχει κάποιες δεξιότητες και ικανότητα να προσφέρει στον εαυτό του και τους γύρω του. Ανάλογα με τη θέση του καθενός σε αυτό το φάσμα, χρειάζεται καθένας από εμάς εξατομικευμένη και ολοκληρωμένη ιατρική, ψυχολογική και κοινωνική βοήθεια, η οποία μεταβάλλεται στο χρόνο. Για κανέναν δε γνωρίζουμε τί πρόκειται να χρειαστεί στο μέλλον και «πώς θα του τα φέρει η ζωή». Μια επίσκεψη σε ειδικό ψυχίατρο, δεν μας καθιστά ασθενείς, αντιθέτως μας προσφέρει τα εφόδια για μια βελτιωμένη ψυχική υγεία.

      Παρόλα αυτά νιώθουμε συχνά την ανάγκη να δημιουργήσουμε την ψευδαίσθηση ασφάλειας και αποφυγής της ψυχικής νόσου. Αποφεύγουμε να επισκεφθούμε ειδικό, ψυχίατρο ή άλλο. Περιχαρακωνόμαστε από ένα σύνορο που μας κατατάσσει στην υποτιθέμενη ομάδα των αιώνια υγιών και επιτυχημένων, για λόγους πιθανώς υπαρξιακούς. Για τον ίδιο λόγο πάνω κάτω που κανένας δε θέλει ποτέ να σκέφτεται ότι θα πεθάνει, κανένας δε θέλει να ανήκει στους ψυχικά ασθενείς (ή μη υγιείς). Κανείς δε θέλει να κουβαλάει το στίγμα της ψυχικής νόσου, παρόλο που ο διαχωρισμός καταλαβαίνουμε όλοι ότι στην πραγματικότητα δε διασφαλίζει τίποτα, μόνο δυσκολίες και προσκόμματα δημιουργεί. Στο βαθμό που καθένας έχει την ωριμότητα να αντιμετωπίσει αυτή την αλήθεια κατάματα, μπορεί να αντιμετωπιστεί και το κοινωνικό στίγμα της ψυχικής νόσου. Στίγμα που ταλαιπωρεί ταυτόχρονα ανθρώπους με ελαφριά ψυχοπαθολογία, (γιατί αποφεύγουν να αναζητήσουν θεραπεία σε ειδικό ψυχίατρο ή έστω να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με ειλικρίνεια), αλλά και ανθρώπους με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές ψυχικές διαταραχές, οι οποίοι νιώθουν πως φέρουν ένα στίγμα που τους διαχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Το γεγονός ότι κάποιος επισκέπτεται ψυχίατρο, δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος, αλλά μέρος της λύσης του.